پلاستیک ماده‌ای است که به‌راحتی به خوراک ماهی‌ها و پرندگان راه می‌یابد، رودها و اقیانوس‌ها را آلوده می‌کند و زیستگاه‌های جانوران و گیاهان برای تولیدش نابود می‌شوند. بیش از پانصد سال طول می‌کشد تا پلاستیک تجزیه شود و اگر مصرف بی‌رویه‌اش کنترل نشود، به زودی میزانش در اقیانوس‌ها از تعداد ماهی‌ها پیشی خواهد گرفت و با وجود همه‌ی آسیب‌هایی که به ما و زمین می‌زند، همچنان در زندگی روزمره‌مان حی و حاضر است.
کاری که با استفاده از پلاستیک انجام می‌دهیم، تداعی‌کننده‌ی این قطعه از شعر از «احمد شاملو» است که: «هرگز کسی این‌گونه فجیع به کشتن خود برنخاست»
پلاستیک، همان ماده‌ی عجیبی است که بی‌صدا همه‌ی این فجایع را رقم می‌زند و به تنهایی می‌تواند زمین را به متروکه‌ای خشک و عاری از منابع طبیعی تبدیل کند.
سوم جولای، روزی‌‌ست که فعالان محیط‌زیست از آن به صورت نمادین به «روز جهانی بدون پلاستیک» یاد می‌کنند تا بهانه‌ای باشد برای آگاهی‌بخشی در مورد آسیب‌هایی که این ماده‌ی فاجعه‌بار به زمین و بشر وارد می‌کند.
به همین بهانه، می‌خواهیم از فجایعی که پلاستیک رقم می‌زند و راه‌هایی که برای کاهش این آسیب‌ها وجود دارد، حرف بزنیم.
پلاستیک می‌تواند:
ـ مصرف منابع نفتی را افزایش دهد.
ـ تولید گازهای گلخانه‌ای را افزایش دهد و گرمایش زمین را تسریع کند.
ـ موجب نابودی پرنده‌ها و ماهی‌ها و لاک‌پشت‌ها شود.
ـ منابع آبی جهان را آلوده کند.
ـ با افزایش دی‌اکسیدکربن، هوا را آلوده کند.
ـ با بیمار کردن ماهی‌هایی که در زنجیره‌ی غذایی انسانند، احتمال ابتلای بشر به انواع بیماری‌ها را افزایش دهد.
ـ حشراتی مثل مالاریا را در محل انباشت خود به میزان قابل توجهی زیاد کند.
ـ سواحل زیبا را به مراکز زشت نگه‌داری از زباله تبدیل کند.